Het verhaal van Janneke

Janneke is twee jaar lang seksueel misbruikt door een leraar op de middelbare school. Het begon met ongewenst gedrag en ongepaste aanrakingen. Daarna werd het misbruik erger. Janneke nam een vriend in vertrouwen en vertelde hem haar verhaal.

“Ik was 13 jaar oud toen het misbruik begon. Het begon met ongewenst gedrag en ongepaste aanrakingen. Dat heb ik gemeld bij school. Het gesprek met de onderdirectrice en deze leraar voelde kansloos. Ik was er samen met een schoolvriendin naar toe gegaan. De leraar zei dat het niet waar was. Ik voelde me verslagen en begon aan mezelf te twijfelen. Was het dan misschien niet zo erg allemaal of lag het aan mij?

Kort na het gesprek heeft de leraar mij echt verkracht. Hij zei: ‘Als jij me dan toch de schuld geeft, kan ik het net zo goed doen.’ Dat maakte mijn schuldgevoelens erger. ‘Als ik het niet had gemeld, had hij me misschien ook niet verkracht?’ De school was geen veilige plek meer voor mij. In het laatste jaar van de middelbare school werd het misbruik minder, ik had geen les meer van deze leraar. Toch voelde ik me niet veilig en was ik continu aan het opletten. Ging hij met die trap, dan nam ik een andere. Pas na een jaar durfde ik het te vertellen aan mijn ouders. Hun reactie was: besef jij wel dat je daarmee het leven van deze leraar kapot kunt maken?’ Ik trok gelijk een muur op en stond er voor mijn gevoel alleen voor. In mijn dagboeken van toen lees ik wel dat mijn moeder geprobeerd heeft contact met mij te krijgen, maar dat lukte niet.”

Het hulpproces van Janneke

“De eerste persoon aan wie ik mijn verhaal ‘vertelde’, was een jongen uit het dorp. Hij wilde verkering met mij, maar dat vond ik eng. Ik hield hem op afstand, maar ik was wel op zoek naar iemand om mee te praten. Zo zijn we penvrienden geworden. Aan hem schreef ik wat er gebeurd was. Niet alles, want ik voelde me heel kwetsbaar. Hij reageerde goed en gaf me een tip om een vriendin in vertrouwen te nemen. Met haar heb ik veel gepraat. Zij gaf me het advies om het ook aan haar moeder te vertellen. Dat heb ik gedaan. Haar moeder is vervolgens naar mijn ouders gegaan. ‘Het gaat niet goed met jullie dochter.’ Mijn ouders hebben er niet veel mee gedaan. Daar ben ik nog steeds een beetje boos over. Ook nu kunnen we hier niet goed over praten.”

“Ik wilde niet dat mijn kinderen last zouden hebben van angsten uit mijn verleden. Dus besloot ik weer hulp te zoeken.”

“Toen ik naar het mbo ging heb ik al wat hulp gehad. Een mentor merkte aan mij dat er iets was. Via hem ben ik toen met Slachtofferhulp Nederland in contact gekomen. Als ik eerder hulp had gehad, had ik misschien geen posttraumatische stressstoornis (PTSS) gekregen. Het keerpunt om dat alsnog te doen, kwam toen mijn oudste zoon naar de middelbare school ging. Het bracht alle herinneringen terug. De onveiligheid, het machtsmisbruik. Over een paar jaar gaat mijn dochter ook naar de middelbare school. Ik wilde niet dat ze last zouden hebben van angsten uit mijn verleden. Dus besloot ik weer hulp te zoeken.

Ik heb verschillende soorten hulp gezocht. Ik ging eerst naar de huisarts. Toen heb ik online schrijftherapie gehad. Mijn huisarts vertelde ik ook niet alles. Ik zei dat ik maar 1 keer verkracht was. Zij bleef doorvragen. Als je namelijk over een langere tijd vaker misbruikt bent, heb je andere hulp nodig. Daarna ben ik een therapeutisch traject gestart. Daar ben ik twee keer vier dagen opgenomen. Dat was heel heftig. Er kwamen zoveel emoties bij me los die ik al jaren weggestopt had. Ik kwam uiteindelijk bij de crisisdienst terecht. Mijn depressie werd steeds erger. Ook privé gingen dingen niet zoals ik wilde. Ik had dus een moeilijke tijd.

Sinds begin dit jaar ben ik sterk genoeg om verder te gaan met professionele hulp. Ik heb weer therapie gevolgd bij een instelling. Veertig uur per week. Bij deze sessies werd niet alleen naar het misbruik gekeken, maar keken we ook naar meer. Of ik ook lichamelijke klachten had, of depressiviteit in onze familie zit, groepssessies, een-op-eengesprekken en yoga. Ook werd ik na de therapie begeleidt. Dit heeft me geweldig geholpen.

Ik ben er nog steeds niet. Je raakt nooit alles kwijt. Maar ik heb vooral veel geleerd door de therapie. Ik kan nu signalen herkennen en ontdekken wat ik er zelf mee kan doen. Kleine voorvallen, een liedje of een gesprek: het kan er bij mij ineens voor zorgen dat ik spanning ga voelen. Nu zie ik die signalen en weet ik ook wat mij helpt. Dat maakt het voor mij beter, maar ook voor mijn vriend en kinderen. Omdat niemand toen naar me luisterde, was ik gestopt met hulp vragen. Dat is nog steeds moeilijk voor me. Maar elke keer dat ik me gehoord en gezien voel, wordt mijn angst minder. Er is een last van me afgevallen."

Disclaimer: Dit verhaal is waargebeurd. Om privacyredenen zijn de namen en foto’s niet van de werkelijke persoon.