Noël werd verkracht door een collega. Ze weet nog dat ze onderweg naar zijn huis stopten bij een avondwinkel. Wat er daarna thuis bij hem gebeurde weet ze niet meer goed. Noel nam haar zusje, vriendin en tante in vertrouwen. Samen zochten ze hulp.
“Na werk dronk ik een glas wijn met een collega. Daarna gingen we naar zijn huis. Wat er daarna thuis bij hem gebeurde, lijkt wel een wazige film. Ik herinner me dat ik niet kon bewegen en niet kon praten. Alsof ik niet in mijn eigen lichaam zat en van een afstand keek naar wat er gebeurde. Ineens waren we in zijn slaapkamer. Ik voelde dat ik in gevaar was, maar mijn lichaam verslapte. Ik dacht achteraf: ‘nee, dit kan toch niet. Dit is niet gebeurd.’ Dat bleef ik maar tegen mezelf zeggen. Ik verdrong wat er gebeurd was.
Een paar uur na de verkrachting vertelde ik het aan mijn zusje en aan een vriendin. En ook aan mijn tante met wie ik die dag ging lunchen. Ik dacht dat ik me prima voelde, zij had direct door dat dat niet zo was. Ze vroeg me op een gegeven moment: ‘Wat ís er met je?’ Pas toen ik het haar vertelde, besefte ik dat ik echt verkracht was.”
Het hulpproces van Noël
“Mijn tante heeft me geholpen om aangifte te doen en hulp te zoeken. Ze geloofde me meteen. Dat was een grote steun voor mij. Want de meeste mensen reageerden heel anders: Waarom ging je met hem mee of waarom ben je dan de hele nacht bij hem gebleven? Zelfs mijn ex twijfelde. Ik zou die collega vast uitgedaagd hebben, zoiets zou hij toch nooit zomaar doen?”
“Ik had het nog zwaarder met de beschuldigingen die ik kreeg, dan met de verkrachting zelf.”
“Ik had het nog zwaarder met de beschuldigingen die ik kreeg, dan met de verkrachting zelf. Ik was steeds bezig om iedereen te overtuigen dat die verkrachting echt was gebeurd. Mijn werkgever weigerde de collega die mij verkracht heeft te ontslaan. Ze zijn namelijk vrienden. Ik lijd hier erg door. Nu gaan er zelfs verhalen over mij rond dat ik mezelf zou hebben misdragen. Dat is de omgekeerde wereld.
Ik neem alle hulp aan, ook al is dat moeilijk. Direct nadat ik aangifte had gedaan, kreeg ik een medisch onderzoek. Binnen 24 uur na mijn verkrachting zaten er vijf mensen in een pak aan mijn lijf. Dan voel je je nog kleiner worden. Maar zo’n onderzoek is nodig voor de strafrechtelijke vervolging. De politie heeft me goed geholpen. Ze verwezen me door naar het Centrum Seksueel Geweld en Slachtofferhulp Nederland.
Via mijn huisarts werd ik doorverwezen voor psychologische hulp. Bij een psycholoog heb ik een aantal EMDR-sessies gehad, maar dat werkt op dit moment nog niet zo goed voor mij. Ik ben het nog aan het verwerken. Hier ga ik later weer mee verder, want EMDR-therapie is goed voor het verwerken van mijn trauma.
Hulp zoeken is niet raar. Je verhaal doen, gehoord worden: daar zijn hulpverleners voor. In het begin voelde ik me wel eens een probleemkind. Ik bleef ook maar ‘sorry’ zeggen. Maar vertel wat je overkomen is, zeg wat je denkt en voelt. Praten helpt. Het gaat om jou. Het lukt mij ook niet elke dag, want het blijft pijnlijk. Maar wat mij is overkomen, heb ik gewoon niet verdiend.
Dat mijn werkgever niet achter me staat, maakt het nog moeilijker. Dat hij verhalen over mij vertelt, is vreselijk. Natuurlijk wil ik dat de dader gestraft wordt, maar ik ben inmiddels net zo boos op mijn werkgever. Daarom wil ik mijn verhaal vertellen. Zonder alle hulp die ik gekregen heb, was me dat niet gelukt.
Wat er gebeurd is, kan ik niet meer terugdraaien. Ik ga er alles aan doen om me weer beter te voelen. Het is fijn dat hulpverleners me daar bij helpen.”
Disclaimer: Dit verhaal is waargebeurd. Om privacyredenen zijn de namen en foto’s niet van de werkelijke persoon. ‘Noël’ heeft het vermoeden dat ze door haar collega gedrogeerd werd met GHB. Het strafrechtelijk onderzoek loopt nog.
Tips van een psycholoog, arts of de politie
Lees meer tips van professionals over wat jou kan helpen.
Meer informatie over victim blaming
Krijg jij net als Noël onterecht de schuld vanuit je omgeving? Lees meer over dit onderwerp op de pagina victim blaming.