Richard was een buitenbeentje op school. Zijn mentor ontfermde zich over hem en zou Richard helpen weerbaarder te worden. In plaats daarvan misbruikte hij hem. Richard sprak er met niemand over. Totdat zijn zus vroeg of hij wel eens met grensoverschrijdend seksueel gedrag te maken had gehad.
“Ik voelde me niet thuis op school. Ik had astma en zat niet goed in mijn vel. Mijn mentor vond dat ik me wat flinker op kon stellen, zodat ik meer aansluiting zou vinden bij de rest van de klas. Hij bood aan me hierbij te helpen. We spraken af in de gymzaal, hij had de sleutels. Ik liep buitenom, hij ging binnendoor. Hij had wat gymmatten op de vloer gelegd en nodigde me uit mijn kleren tot op mijn onderbroek uit te doen. Dat deed ik, hij ook. Vervolgens stoeiden we. Vanaf dat moment deden we dat één keer in de week.”
“Ik vertrouwde mijn mentor volledig. Daarom zei ik er niets over tegen anderen. Mijn mentor zou toch wel weten wat goed voor mij was?”
“Hij zei dat hij dit voor mijn eigen bestwil deed. Hij zou aan niemand vertellen dat hij mij hielp, het was ons geheim. We maakten de afspraak om elkaar niet in het gezicht te slaan, een blauwe plek zou teveel opvallen. Ik vertrouwde mijn mentor volledig. Door zijn hulp zou mijn schooltijd dragelijker zijn en zou ik uiteindelijk sterker in mijn schoenen staan. Daarom zei ik er niets over tegen anderen. Mijn mentor zou toch wel weten wat goed voor mij was?
Onze stoeitraining ging steeds een stapje verder. Dan ging hij op me liggen en verloren we onze onderbroeken. Hij ging net zo lang door totdat hij dreigde klaar te komen of klaarkwam, althans dat weet ik nu. Ik herinner me dat ik daarna altijd in verwarring was. Waarom stopte het stoeien opeens? Ik moest dan snel mijn kleren weer aandoen en de gymzaal uit.
Plotseling stopte het misbruik. Achteraf denk ik dat ik een te groot risico voor hem werd. Ik verdrong alles, alsof het nooit was gebeurd. Ik sprak er met niemand over. Totdat ik een weekend weg was met mijn broer, zus en onze partners. De MeToo-kwestie speelde en mijn zus vroeg of één van ons weleens met grensoverschrijdend seksueel gedrag te maken had gehad. Ik antwoordde opeens: ‘ja eigenlijk wel’ en ik vertelde mijn verhaal. Dat nieuws sloeg in als een bom.
Ik snapte niet zo goed waarom iedereen zo heftig reageerde. Ik had het toch verwerkt en had er geen last meer van? Het tegenovergestelde bleek het geval te zijn. Na het gesprek kreeg ik nachtmerries, ik sliep slecht, ik transpireerde veel, ik kon me niet goed concentreren, ik rook steeds de penetrante zweetlucht van mijn mentor van de keren dat ik misbruikt werd. Ik kon gewoon niet ontkennen dat er iets aan de hand was."
Het hulpproces van Richard
“Ik zocht op internet naar informatie over seksueel misbruik en ik vond de website van verbreekdestilte. Zo kwam ik in contact met Slachtofferhulp Nederland. Zij hebben mij een spiegel voorgehouden; ik was wel degelijk slachtoffer van seksueel misbruik en ik had symptomen van een trauma.
Toen ik de diagnose posttraumatische stressstoornis (PTSS) kreeg, vielen voor vrienden en familie allerlei puzzelstukjes op z’n plek. Ze snapten opeens waarom ik nooit deelnam aan gesprekken op verjaardagen, waarom ik mijn broers nooit wilde knuffelen, waarom ik mensen op afstand hield. Mijn zoons hebben zich ook jaren afgevraagd wanneer ze hun vader nu eens écht zouden zien. Zelfs mijn eigen vrouw noemde mij één van de meest eenzame mannen die ze kende.
Ik ben me er nooit bewust van geweest dat ik een trauma heb opgelopen, maar toen ik die spiegel eenmaal voorgehouden kreeg, zette ik door om de stilte te verbreken. Ik heb me aangesloten bij een lotgenotengroep. Ik was de enige man tussen tien vrouwen. Ik vond het lastig te horen dat alle vrouwen misbruikt waren door een man. Dat voelde in het begin wat ongemakkelijk, hoe zouden ze naar mij kijken? Ik voelde me uiteindelijk heel welkom in de groep en ben blij dat ik hier naartoe ben gegaan.
Ik ben behandeld voor PTSS. Ik ben daarvoor twee keer een aantal dagen opgenomen geweest. Toen ik weer thuis was, voelde ik me bevrijd; alsof ik gereset was in mijn hoofd. Dat gaf me zoveel lucht. Ik heb me zo lang onbewust laten beïnvloeden door mijn trauma en dat is nu niet meer het geval. Een psychotherapeut heeft mij geholpen om mijn leven als het ware te ‘herprogrammeren’.
Ik zal altijd een litteken hebben van de ervaringen uit het verleden, maar ik voel me nu als herboren. Ik heb laatst voor de eerste keer genoten van mijn verjaardag, ik was er écht bij. Had ik maar eerder hulp gezocht, dan had ik al die jaren niet zo eenzaam hoeven zijn en een heel ander leven kunnen leiden.”
Disclaimer: Dit verhaal is waargebeurd. Om privacyredenen zijn de namen en foto’s niet van de werkelijke persoon.
Tips van een psycholoog, arts of de politie
Lees meer tips van professionals over wat jou kan helpen.
Meer informatie over PTSS
Heb jij net als Richard last van nachtmerries en nare gedachtes na wat er is gebeurd? Lees meer over het onderwerp PTSS.
