Tim woonde bij zijn vader op een afgelegen plek. Zijn ouders waren gescheiden. In dat huis werd hij meerdere malen misbruikt door zijn vader. Tims psycholoog gaf aan dat hij niet geholpen kon worden als hij niet eerlijk was. Dit was het moment dat Tim er over durfde te vertellen.
“Vaak was mijn vader heel boos als hij mij misbruikte. De eerste keer was ik per ongeluk met mijn skelter tegen zijn auto aangereden. Ik zie hem nog zo op me af komen lopen in zijn blauwe overall. Ik wist niet wat me overkwam. Het deed zo’n pijn. Mijn oren suisde, mijn maag kromp ineen. Ik had het gevoel dat ik geen lucht meer kreeg. Het bleef niet bij die ene keer.
Ik heb in die tijd veel gehuild. Ik vroeg me af waarom mijn vader mij zoveel pijn deed. Ik zocht de schuld bij mezelf. Misschien was ik in zijn ogen niet mannelijk genoeg? Ik was bang dat anderen mij ook zouden veroordelen om wie ik ben, omdat ik merkte dat ik vrouwelijke trekjes had. Ik vertrouwde niemand, zelfs mijn eigen moeder niet. Daarom vertelde ik aan niemand wat mijn vader mij aandeed.”
“Ik zocht de schuld bij mezelf. Misschien was ik in zijn ogen niet mannelijk genoeg?”
“Het gaf me zoveel stress. Ik sliep bijna niet meer. Ik zat veel op mijn kamer, ging helemaal op in mijn computerspelletjes. Alles om te ontsnappen aan de echte wereld. Toen ik last kreeg van migraineaanvallen, moest ik wel naar mijn huisarts. Ik kreeg psychische hulp, maar ik merkte dat ik er nog niet aan toe was om over mijn verleden te vertellen. Daarom hield ik wéér mijn mond. Zolang het mijn geheim bleef, kon niemand mij veroordelen.”
Het hulpproces van Tim
“Hoe graag ik het ook wilde, het lukte me niet om mijn leven op de rit te krijgen. Het ging steeds slechter met me en ik deed zelfs een zelfmoordpoging. Toen ik voor de vijfde keer psychische hulp kreeg, liet mijn psycholoog me inzien dat ik niet geholpen kon worden als ik niet eerlijk was. Dat was het moment dat ik eindelijk durfde te vertellen wat mijn vader mij al die jaren had aangedaan. Het veranderde mijn leven radicaal.
Ik heb altijd gedacht dat mijn vader mij dit aandeed, omdat ik homoseksueel ben. Ik ging allerlei dingen doen om mijn ‘onvolmaaktheid’ te compenseren. Ik onderging plastische chirurgie, stelde veel te hoge doelen voor mezelf. Ik kon geen genoegen nemen met zilver. Mijn psycholoog heeft mij laten inzien dat ik geen realistische eisen aan mezelf stel en dat ik er mag zijn. Ik weet nu dat ik seksueel ben misbruikt. Ik ben slachtoffer.
Ik wilde in eerste instantie geen aangifte doen. Het netwerk van mijn vader is groot. Ik was bang dat hij altijd wel iemand zou kennen die hem zou helpen. Uiteindelijk heeft mijn moeder mij aangezet om toch aangifte te doen. Ik had dit al te lang alleen willen oplossen. Wat mijn vader mij had aangedaan was niet goed te praten. Via het Centrum Seksueel Geweld ben ik in contact gekomen met een slachtofferadvocaat. Ik was altijd bang dat er geen begrip zou zijn, maar ik werd juist heel serieus genomen. Achteraf blijkt dat mijn vader mijn zusje ook heeft misbruikt. Er loopt nog steeds een zaak tegen hem.
Toen het niet meer mijn geheim was, wilde ik er graag over praten met anderen. Daarom heb ik me aangesloten bij een lotgenotengroep van Slachtofferhulp Nederland. Ik las weleens verhalen van anderen op internet om te weten waar zij tegenaan liepen, maar het was fijn echt een gesprek te hebben met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt als ik. Ik was de enige man in de groep. Ik merkte ook dat ik het prettig vond om anderen te helpen. Door hen kritische vragen te stellen, werden mijn gedachtes geordend.
Ik ben er nog niet. Ik zet nog steeds vaak mijn masker op. Maar sinds het niet meer mijn geheim is, heb ik weer zin in het leven. Ik studeer en woon op mezelf. Op de universiteit heb ik een vertrouwenspersoon. Dat is fijn. Na dit gesprek ga ik ook even bij haar langs.
Wat ik anderen mee wil geven? Zoek eerder hulp. Twijfel niet aan jezelf en laat je niet intimideren door iemand die jou onrecht heeft aangedaan. Je bestaansrecht krijg je bij je geboorte en er is niemand die het recht heeft dat af te pakken.”
Disclaimer: Dit verhaal is waargebeurd. Om privacyredenen zijn de namen en foto’s niet van de werkelijke persoon.
Tips van een psycholoog, arts of de politie
Lees meer tips van professionals over wat jou kan helpen.
Meer informatie over schuld- en schaamtegevoelens
Heb jij net als Tim last van schuld- en schaamtegevoelens? Je bent niet de enige. Lees meer over dit onderwerp op de pagina schuld- en schaamtegevoelens.
